Το κείμενο είναι μια περιγραφή ενός καφενείου και ενός κουρείου . Η συγγραφέας Φωτεινή Φραγκούλη περιγράφει με πολύ νοσταλγία εικόνες από την παιδική της ηλικία, στο καφενείο και το κουρείο του χωριού της, του Μόλυβου. Τότε υπήρχαν στο Μόλυβο πολλά καφενεία, σήμερα όμως έχουν πάρει τη θέση τους τουριστικά καταστήματα.
Ο Μόλυβος είναι ένα
γραφικό χωριό της Λέσβου
Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο "39 καφενεία και ένα κουρείο".Πρόκειται για ένα λεύκωμα με φωτογραφίες της Tζέλης Xατζηδημητρίου με θέμα τα εναπομείναντα καφενεία της Λέσβου.
Η Φωτεινή Φραγκούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόλυβο της Μυτιλήνης. Σπούδασε ψυχολογία και παιδαγωγικά. Εργάζεται στην Αθήνα ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση.
Εκεί, ο πατέρας τηςείχε ένα κουρείο.
Η συγγραφέας αποκαλεί το καφενείο λουκουμέ, γιατί πήγαινε εκεί με τον παππού της, που την κέρναγε λουκούμι.
Το παρακάτω ποίημα περιλαμβάνεται μέσα στο βιβλίο "32 καφενεία και ένα κουρείο". Ποια κοινά στοιχεία με το κείμενο του βιβλίου έχει;
ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Ναργιλέδες και καφέδες
και γλυκά του κουταλιού
του παλιού του καφενείου
λεβεντιάς του λιμανιού.
Το ΄να πόδι πάνω στ΄άλλο
τάβλι πρέφα και καφέ
πάνε τα φαρμάκια κάτω
Ένα ούζο από μένα
στον Νικόλα τον ψαρά
στον Θανάση τον ψημένο
με αλμύρα και ψαριά.
ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ
Στην Ελλάδα, το πρώτο ελληνικό καφενείο άνοιξε στο Ναύπλιο μόλις
απελευθερώθηκε η πόλη.
Στην Αθήνα, πολύ πριν η πόλη ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του νέου κράτους, το
πρώτο καφενείο ίδρυσε ένας Βαυαρός, το ονομαστό "Πράσινο δενδρί" στην Ιερά Οδό, το 1834. Μετά την ανακήρυξη της σε πρωτεύουσα, άνοιξε και το περίφημο καφενείο " Η Ωραία Ελλάς"(1873), στη συμβολή των οδών Ερμού και Αιόλου, το οποίο έγινε σημείο συγκέντρωσης όλων των διάσημων προσωπικοτήτων του καιρού
Θυμάμαι ότι
Όταν περιγράφουμε χώρους, πρέπει να αναφέρουμε:
- πού
- πώς είναι(εξωτερικά - εσωτερικά)
- ποιους συναντάμε σ' αυτόν
- τι κάνουν οι άνθρωποι μέσα σ' αυτόν τον χώρο
- γιατί πηγαίνουμε και τι κάνουμε εκεί (αν έχουμε γνωρίσει το χώρο ή έχουμε προσωπική σχέση)
- σκέψεις και συναισθήματα μας γι' αυτό το χώρο.
Να θυμάσαι ότι:
- αναφέρουμε πρώτα την εξωτερική εμφάνιση του χώρου και έπειτα την εσωτερική
- χρησιμοποιούμε συνήθως ενεστώτα στις περιγραφές. Αν όμως περιγράφουμε χώρους που δεν υπάρχουν πια ή για γεγονότα που έχουν συμβεί στο χώρο, τότε χρησιμοποιούμε παρελθοντικούς χρόνους
- χρησιμοποιούμε εικόνες που έχουν σχέση με τις αισθήσεις μας(οπτικές, γευστικές, οσφρητικές κλπ)
- χρησιμοποιούμε συχνά επίθετα και επιρρήματα(συνήθως τοπικά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου